ölüm sevdiklerimize hiç yakışmadı.
hiç bir zaman.

bir gün bir şeyler olur ve tersine dönmeye başlar herşey.
bir telefon gelir ve umudunu peşine takar. nerede kaldığını hatırlamaya çalışırsın.
sonra bir koku duyarsın. eskisinden daha da tanıdık gelen.
avuçlarının içinde saklamaya çalışırsın, bir sihirbaz gibi. bu büyük coşkunun küçük parçalarını kaçırırsın yine de parmaklarının arasından.
çünkü ardından buğusu eksik olmayan o ses gelir. bu kadar tapılası olduğuna şaşırırsın.
ve bir gün gelir işte bugün gibi kaleminle kağıdını barıştırır, yepyeni şeyler yazarsın.



O'nu eskisinden daha derin bir tutkuyla sardım. parmak izlerine, kokusuna, sesine dokunabilmiş olmanın şerefiyle. 
Bugün bütün dilekler tüm kötülüklerini affettirdi İstanbul'un.

Saat ikiye geliyordu. Farkında bile değildim. Gözlerimi ayırmadan onu izledim. Sesimi çıkarmadım. Duymadım onun sesinden başka bir şey. Ondan başkasını görmedim. İyi misin dedi. İyi.. değilim dedim. Adı gibi biliyordu gerçek olduğunu. Arkasını döndü. Bir kaç dakika sonra bir kıyamet koptu. Sabitlendim tek bir noktaya. Bir ele, birbirine bağlanan bambaşka ellere. Kendime baktım bomboş. Dünyam bir kez daha tersine döndü. Dokundu, koluma girdi. Git dedi. Uzaklaş ve boğul yine. Yine boğul, yine sus, yine acı.

söyleyecek o kadar çok şeyim var ki.
içinde boğulmaktan korkuyorum.

ben kanıma kırmızı rengi veren kişiyi kaybettim.
K.İ